Het begin in MTRH

Stipt 10 over 7 ’s morgens staan we, met onze zusterjassen volgeladen, klaar om te starten met onze nieuwe ervaringen. Elzbeth’s invloed op ons als koppel: ‘Op je eerste dag kom je niet te laat. Je moet zorgen dat je goed op tijd bent.’ 20minuten vooraf aanwezig zijn was genoeg om t gemoed te bedaren. Ondertussen is Lisette’s invloed wat groter geworden en worden we 5 voor half 8 gesignaleerd.

Er wordt begonnen met de overdrachtsronde. De nachtzuster leest op zachte toon voor wie de patiënt is, wanneer binnengekomen, geboortedatum, leeftijd, hoe de patiënt binnenkwam, hoe het nu staat en hoe het de nacht ging. Om haar heen staan ongeveer 12 studenten of verpleegkundigen, waaronder wij. Verstaan doe je het niet, daar is het volume en het presentatievermogen iets te laag voor, maar dan is er toch overgedragen..
Tja.. er zou heel veel te vertellen kunnen zijn over wat hier anders gaat en wat al dan niet wat onderontwikkeld overkomt, maar ergens heeft het zijn charme. De kindjes zijn echt heel lief. Zo’n bruin mensje, letterlijk ‘in doeken gewikkeld’, heerlijk om ervoor te kunnen zorgen.

Sociale gesprekken doen ze hier vrijwel niet en die pakken we dan ook gretig aan. Veel van de dag kletsen we met de moeders, kroelen we met de kindertjes en ook, voelen we ons nog een beetje verloren. Het meest beangstigende is toch wel het medicijnen delen. De medicijnen staan met de hand geschreven (gekrabbelt) op een kaart met datums her en der. Op goed geluk kan IV (intraveneus) of PO (tabletjes) worden ontcijferd. Dan wordt met vier mensen medicijnen voor 1 patiënt klaar gemaakt. We vrezen erg dat medicijnen niet dubbel worden gegeven. Aftekenen dat het medicijn gegeven is komt ook niet zo nauw.. Maar echt, wonderbaarlijk gaan er kinderen genezen naar huis! En daarom zijn we benieuwd naar hoe we onze tweede en verdere week gaan ervaren.

Gisteravond hadden we de verjaardag van Roos. Het was geweldig! In het conferentiecentrum is een grote zaal waar de conferentiegasten kunnen dineren. Deze zaal had ze afgehuurd om alle gasten te kunnen verwelkomen. De muziek stond gezellig aan en het dansen liet, met al die soepele Kenianen, niet lang op zich wachten. Wat een gezellige boel. Met elkaar hebben we laten zien dat Nederlanders er ook wat van kunnen, maar we moeten eerlijk bekennen dat we het nooit zullen winnen. Wat een flexibiliteit. Maar, ons is beloofd dat we het zeker nog gaan leren met alle feestjes hier. We zijn benieuwd hoe flexibel we terugkomen.

Lieve mensen, de reacties zijn echt heerlijk om te lezen. Door jullie blijft Nederland nog een beetje bestaan in onze gedachten. En echt, het is geweldig om mailtjes te krijgen hoe het in Nederland gaat. We hebben gehoord van het ontstuimige weer, we kunnen het, met de brandende zon op ons hoofd en tussen de bananenbomen, nog niet echt voorstellen.
Succes met de winterjassen ;)…!