Afscheid van Eldoret en een jarige jet

Ha lezers,

Dit moment is enigszins droevig. Schrijvend op een leeg bed, in een lege kamer, met een lege laptop, kale muren en een gat in het dak. Het besef komt dat we gaan. Wow! Nederland, wat spannend. Daar is het koud! Wat is dat? Koud? We zijn benieuwd. ‘Als je op schiphol aankomt, neem ik wel die lekkere dikke sjaal mee goed? Die wolle, gebreide!’ Sjonge.. dat die bestaan..!

Wij gaan namelijk morgen op naar de nog warmere zon, Mombasa. Half 9 onze tijd (dus half 7 bij jullie) stijgen we op en rond half 2 landen we. Dan gaan we naar Diani Beach, wat het mooiste strand is van Kenia, met zand zo wit dat het pijn doet aan je ogen, een zee zo blauw dat tot op 2 meter doorschijnend helder de felgekleurde vissen te zien zijn en de palmbomen die de hangmat in zich hebben laten bevestigen. ‘Nog een cocktail alsjeblieft’…;)

Even weer terug naar de reality. Dinsdag hebben we onze eindevaluatie gehad. Allemaal met een ruime voldoende afgerond. Heerlijk wat een rust kwam er in ons huisje. Woensdag hebben we onze laatste kindjes gevangen op de verloskamers. Ondertussen werd er wat heen en weer gesmoezeld langs Lisette’s rug om. Waar zou dat nou toch voor zijn?

Donderdag vertrokken we naar Kisumu. Een plaatsje aan de oostelijke kant van Kenia, aan Lake Victoria. Dit meer is het één na grootste zoetwatermeer in de wereld, wereldberoemd om de watervallen: Victoria Waterfalls. Ons hotel was sober maar prima, volgens Anouk werd alles als Rimini en Salou waar ze heel blij van werd;). Gehorig, warm en een klamboe met gaatjes. Gelijk vertrokken we te voet om het Lake vast te zien, dat moest toch wel specaculair zijn! Het enige wat we leken te zien was gras. Wat blijkt: het meer is overwoekerd met een bepaald kruid, wat ontzettend snel om zich heen grijpt, in verband met het feit dat het Keniaanse gedeelte van het meer grotendeels maar 5 meter diep is. ’s Avonds hebben we voor het eerst sinds lange tijd echt, maar dan ook echt lekker gegeten. Overheerlijke salade, pizza, kip en vis, guacomole als voorgerecht, we wisten niet meer dat zoiets bestond.

De volgende morgen begon met een feestje. En daar kwam de verassing: met ballonen, feestkroontjes, toeters voor de jarige, werd er zelfs gzongen! Wat een leuke verassing! En dat al om half 6 in de ochtend. En zelfs nog een paar kadootjes uit Nederland. De tompoezen zijn met smaak opgegeten.

Zaterdag zijn we begonnen met opruimen en nu, deze zondag, zijn de koffers vol. Nee, overvol. En zwaar. Hopelijk mogen we doorlopen bij het vliegtuig morgen. De vorige keer heeft het opzetten van grote ogen en een verbaasd gezicht geholpen om gratis er doorheen te komen. Wie weet gaat dat nu ook lukken.Vanavond eten we als afscheid met de familie van Grace, een meisje dat we hier hebben leren kennen. En natuurlijk moeten we met traantjes afscheid nemen van onze lieve buufies en verloskunde - werkbegeleiders Anouk en Lisa.

Nog 8 dagen en dan zijn we terug in Nederland!

Veel liefs van Liesbeth