Een week waarin niet alles vanzelf gaat...

Dag lieverds!

Iedereen bedankt voor de leuke reacties, mailtjes en tekenen van leven uit Holland. We kunnen lang niet op alles reageren, maar het is superleuk om dat te lezen als we hier zitten. Het is zo totaal anders hier, dat Nederland echt een heel eind weg is. Daarom is het heerlijk om jullie verhalen te lezen.

Ons tweede en laatste weekje in Plateau zit er al weer op. We dachten ons te gaan settelen in ons eigen huisje bij het conferentiecentrum. Er was namelijk een huisje plotseling leeg gekomen. Helaas is er een Chinees ons net voor geweest en zitten we nu weer in het conferentiecentrum. Gelukkig hebben we allebei een hele grote kamer. Het was even schakelen, maar 2 december krijgen we echt ons eigen huis. Het wordt wel even afkicken na ons paleisje in Plateau. Dé kalender heeft een ereplaatsje gekregen. Trouwens één spreuk van de kalender gaat niet helemaal op hier: Wat loop je hard, je lijkt wel een verpleegster! Het tempo ligt echt wel wat lager.

Wat we zeker gaan missen uit Plateau is: een koelkast, een broodrooster, 1 minuut lopen naar het ziekenhuis, 2 kookpitten, tandenpoetsen bij kaarslicht, lauw water of helemaal geen water, een slecht functionerende toilet, veel pannen en keukengerei. Al zijn we er wel achter dat als je veel spullen hebt, de vaat ook heel groot is.
We zijn toch wel echte Hollanders. In een supermarkt hebben we heerlijke yoghurt ontdekt. Olala is het merk. Volgende week gaan we proberen om onze eigen yoghurt te maken. Het schijnt niet zo heel moeilijk te zijn. Sommige Nederlandse dingen missen we toch wel. Vooral Elzbeth mist haar stukje vlees bij het avondeten. Gelukkig zitten er in de stad wat lekkere restaurantjes waar we voor ongeveer 5 euro samen kunnen eten, inclusief een milkshake!

Het weer is hier echt heerlijk. Moeilijk voor te stellen dat het in Nederland herfst is. ’s Avonds regent het wel eens en het koelt ook wel hard af. Als onze wekker vroeg gaat, steek ik mijn hoofd omhoog en zie ik de zon tussen de bomen door schijnen. Dan is het niet zo erg om vroeg op te staan.

In het ziekenhuis hebben we de rollen omgedraaid deze week. Lisette staat op de verloskamers en Elzbeth bij de Out Patient Clinic. We kijken regelmatig bij elkaar om het hoekje. Elzbeth loopt mee met Abigail, een superlieve verpleegkundige. Ze heeft veel kinderen geïnjecteerd. De kinderen waren niet zo blij met haar, maar zij wel met hen. Zo kan je goed oefenen. Lisette heeft 2 kinderen verlost. De baby’s worden hier gelijk helemaal aangekleed in veel te grote kleren. Een luier hebben ze vaak niet om. Een grote muts op het hoofd. Misschien zijn wij wel bevooroordeeld, maar de kinderen zijn prachtig hier. Een bos met kleine krulletjes, super zacht, al een lekker kleurtje en helemaal niet zo verfrommeld.
Donderdag hebben we gekeken bij een keizersnee. De vrouw heeft een hoge bloeddruk en een enorme buik. Ze weten niet of het een tweeling is, of een grote baby. Nou de buik is echt supergroot. En niet zo’n mooie ronde, maar een beetje bultig.. Lisette en ik kleden ons om in schitterende O.K. kleding, inclusief witte grote laarzen. Het is niet echt steriel volgens mij. Als de dokter bij de baarmoeder is aangekomen, wordt het spannend of het er twee zullen zijn.
De dokter voelt en ja hoor daar is een hoofd. Floep en daar vist hij er een baby uit. Hij moet een beetje uitgezogen worden. En ja hoor, er zit er nog één in. Deze begint gelijk goed te huilen. Hij is ook een stukje groter. Twee mooie jongens: van 2,4 kilo en 3,1 kilo. Het scheelt 7 ons, maar dat is heel goed te zien. Het is dus niet voor niets dat de vrouw zo’n enorme buik had.

Donderdag en vrijdag was er een oogkliniek in Plateau. Vrijdag werden de operaties gedaan. ’s Ochtends hebben we daar bij meegekeken en we werden gelijk ingeschakeld. We hebben staaroperaties gezien. De eerste keer dat je het ziet, is wel even slikken en goed doorademen. Gelukkig ging het daarna beter. Een kamer functioneerde als operatiekamer. Twee bedden naast elkaar. De gang zat helemaal vol met patiënten. Die hadden een wit stickertje op hun voorhoofd boven het oog dat geopereerd moest worden. In een kleine 10 minuten is het gepiept. We kunnen absoluut niet zeggen dat het hier saai is!

Abigail wilde mij op de foto zetten. Op de Out Patient Clinic was een vrouw die vorige week maandag bij mij was bevallen. Lisette had die ook gezien. Het was onze eerste Plateau baby. Abigail heeft volgens mij nog niet vaak een fotocamera in haar handen gehad. Toen ik uitgelegd op welke knop ze moest drukken, wist ze het wel. Ze gaat dus voor me staan en zegt: Iets zakken met je hoofd, anders sta je er niet op.

Dinsdag is er een klein rampje geschied. Mijn (Elzbeth) relatie met mijn externe harde schijf is definitief over. Om 12.45 liet hij me in de steek. Zodra ik hem aanraakte verstijfde hij. De vonk is nergens meer te bekennen. Het voelt als een zwart scherm. Het ergste komt nog en dat is de reden van onze breuk: hij is bij een ander geweest. Na bij Lisette op bezoek te zijn geweest, riep ik hem snel terug. Toen was het over. Ik heb het nog geprobeerd, gesmeekt en geroepen, maar niets hielp. Tot mijn grote spijt heeft hij me helemaal uit zijn bestand gewist. Al mijn zweetdruppels, inspanningen, dagboek, foto’s en muziek alles in één keer weg. Toen ik dat in de gaten kreeg, was het huis te klein. De tafel en de muur moesten het ontgelden.
Wat nu zo wrang is aan dit verhaal is, dat het een herhaling is van afgelopen juli. Toen is mijn relatie met mijn USB-stick op dezelfde manier geëindigd. Helaas heb ik dus weer dezelfde fout gemaakt. Ik vertrouw niets meer.

Gelukkig had ik anderhalve week terug wat bestanden naar mijn computer overgezet. Van mijn foto’s staan er nog een aantal op mijn camera. Daar ben ik heel blij om.

Ondertussen zijn we een beetje verslaafd geraakt aan Rummikub en Yatzee. Er moet iedere dag minstens een half uur gespeeld worden. We zijn aardig aan elkaar gewaagd.

Volgende week maandag gaan we starten in het Moi Teaching and Referral Hospital in Eldoret. Allebei op een kinderafdeling. Dit wordt het belangrijkste gedeelte van onze stage. Hier moeten we onze opdrachten maken. We hebben er zin in!

Groetjes uit een zonnig Eldoret.

* onze telefoonnummers zijn: Lisette +2547 11370235 en Elzbeth +2547 00649528.
** ons adres is: P.O. Box 1238, 30100 Eldoret, Kenya
*** Corrie wil je alle mensen de hartelijke groeten doen? Heel leuk dat je de verhalen vertelt!