Beter laat dan nooit....

(* dit verslag is geschreven op 21 oktober, ivm met internetafwezigheid kunnen we nu pas plaatsen...)

Dag lieve mensen hier is weer een signaal vanuit Kenia. We hebben het nog steeds erg goed naar onze zin. We zijn bezig met Community Health. Dat houdt in dat we projecten bezoeken die te maken hebben met de gezondheidszorg. We zijn onder andere bij een children’s home geweest. Het zag er heel mooi uit. Er leven meer dan 90 kinderen. Ze worden daar opgevangen omdat ze wees zijn, of verlaten door hun familie. We gingen eerst kijken bij de kleinsten. Zij lagen met z’n tweeën in bed. Ze lagen allemaal wat te huilen, want het was etenstijd. Ze kregen allemaal een fles en binnen twee minuten waren ze allemaal onder zeil. Er lag ook een baby’tje dat achter gelaten was in het toilet. Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer het tot mij doordringt hoe gelukkig ik ben. Met mijn familie en vrienden. Als je die kinderen ziet die geen vader en moeder hebben of ze zijn verstoten. En dan te bedenken dat er meer dan 40 van deze opvangcentra zijn in Eldoret. Deze dingen maken echt wel indruk.
Daarna zijn we met Max de taxichauffeur naar de Umbrella Waterfalls geweest. Dit is een heel klein stukje rainforest in Kenia. De rest is door toedoen van mensen verdwenen. Het was in één woord: schitterend. We hebben heel wat moeten klauteren over stenen, maar het was de moeite waard. Ongelooflijk mooi! Heel groen, lianen, grote bomen en de waterval. Het was een heel hoge. De damp hing er omheen. We konden achter de waterval langs lopen. Dat was helemaal uitgesleten. Heel apart. Ik voelde me echt klein toen ik daar rondliep.
De auto van Max heeft van binnen een muziekinstallatie met beeld erbij. Hij kon ook wat woorden Nederlands.
Gisteren zijn we naar de verloskamers geweest van het ziekenhuis waar we over twee weken gaan stagelopen. Er werkt daar een Nederlandse verloskundige. Zij weet ontzettend veel en heeft ons wegwijs gemaakt in bevallingen. Het was onze eerste echte kennismaking met een Afrikaans ziekenhuis. Het is niet te vergelijken met Nederland. De helft van de bedden heeft geen laken, er staan wat medische spullen op de kamers, er ontbreken veel gordijnen dus privacy is er haast niet en de infuusflessen hangen we met een tapeconstructie op. We hoopten wel wat bevallingen te zien. De nacht ervoor waren er 15 (!) kinderen geboren. We hebben met de visite van de artsen meegelopen. Ondertussen kwamen we nog twee coassistenten uit Nederland tegen. Dat was erg grappig. Als je hier een blanke tegenkomt valt het gelijk op. Ik zag op hun jassen het embleem van het ziekenhuis van Rotterdam staan, dus het kon niet missen dat het Nederlanders waren.
Rond 11.00 hadden we onze primeur. We kwamen een kamer binnen en daar werd een baby geboren. Toen het hoofdje er was, kwam PLOEP de hele baby eruit. We waren verbaasd dat het zo snel ging. Nu zijn wij natuurlijk wel leken op dat gebied. Even later was de vrouw ernaast aan de beurt. Daar stonden we omheen. Ik keek even bij de buurvrouw en zag ik dat nou goed: een hoofdje?! Ik geef een gil naar de nurse en kijk nog een keer of ik het wel goed gezien heb. Nu ligt er een gezond meisje in bed. De baby’s worden blank geboren met een bos kleine kroeskrulletjes. Een moeder zei verschrikt tegen mij: she looks like you! Ze vroeg aan mij of de baby blank bleef. Er stonden namelijk 5 blanken op de kamer die haar ook nog aangeraakt hebben. Stel je voor dat haar kind dan blank bleef. Ik heb haar maar snel gerustgesteld dat de baby vanzelf bruin wordt. De kindjes waren heel wakker en voelden zo zacht aan. Bruine kraaloogjes, met roze wangetjes, het waren prachtige kindjes.
Toen we ’s middags naar huis gingen, zijn we gaan lopen omdat we zo vol zaten en in een volle Matatu wilden kruipen. Het record (dat wij gezien hebben )aan het aantal mensen dat in de Matatu kunnen is 25, terwijl er plaats is voor 14.
Elzbeth heeft, samen met de kok, Chapati’s gemaakt. Dat zijn soort pannenkoeken. Heerlijk. De keuken in het conferentiecentrum is geweldig. Er wordt op hout gekookt. Er hangt een rooklucht en het plafon ziet kachelzwart. Het is er altijd heel gezellig. Als we er zijn, krijgen we vaak wat onder onze neus geschoven om te proeven. Ondertussen werd Lisette onderwezen in de beginselen van het wassen van je kleren met de hand.
Het weer is hier heerlijk. De begint ’s ochtends een beetje bewolkt, maar daarna wordt het heerlijk. Ik denk zo’n 25 graden. Aan het eind van de middag regent het nog wel eens. Dan worden de wegen er ook niet beter op. We zijn van de week in Langas, een sloppenwijk van Eldoret geweest. Het was daar flink modderig. Ook kuilen in de weg. Het was laveren tussen de modder door. Heel apart. In de stad kom je ook regelmatig een kuil tegen waar je u tegen zegt. Geen probleem, daar lopen we gewoon omheen. Als het op de weg is, duiken alle auto’s de berm in. Dat is soms wel eens schrikken als je in de Matatu zit.
We hebben een aantal keer met Roos en Adriënne gegeten. Dat was heel gezellig. Zo hebben we een keer echte Afrikaanse maispap met een soort groente op. Het smaakte niet verkeerd. We eten vooral veel rijst. Vlees durven we niet zo goed te eten omdat we geen koelkast hebben. Vorige week hebben we een hele kip gekookt. Tijdens het koken keken we eens een keer in de kip, wat bleek, daar zat een plastic zakje met de lever en het hart en nog wat dingen. Die hebben we maar vakkundige verwijderd en in de prullenbak laten verdwijnen.
Iedere dag krijgen we een fles melk van Klara! Klara is de echte Nederlandse koe van Tineke en Jurjen. Zo hebben wij elke dag verse melk.
Als je hier over straat loopt dan kom je van alles tegen: varkens, koeien, kippen, katten en honden. We hebben geen idee waar die vandaan komen of dat er ergens een baasje loopt.
Vandaag zijn we met de fiets op pad geweest. Dat wil zeggen dat wij achterop een fiets zitten en iemand heeel hard fiets. Er zit een lekker kussentje achterop, dus is het een heerlijk vervoersmiddel. We moesten vandaag bij een rescue center zijn. Wij vragen aan die mannen of ze weten waar het is. Ja hoor. Na een kwartier hebben we zoiets, zouden ze het wel weten?! En ja hoor, ze hadden geen idee waar ze heen moesten. Eerst gingen ze overleggen met elkaar en er kwamen steeds meer Kenianen bijstaan. Uiteindelijk wisten ze het. Hop wij weer op de fiets en weer een heel eind terug.
Volgende week maandag gaan we voor twee weken naar Plateau. Daar hebben we geen internet, dus kunnen we geen weblog plaatsen. In Plateau hebben we wel weer een KOELKAST. Alleen is daar de douche weer een bakje met water. Als we geluk hebben, wordt de douche gemaakt.