Jambo Mzungu's

Aangekomen! Veilig uit de drie vliegtuigen, door de olifanten en giraffen met nieuwsgierige nekken en luid trompettergeschal binnengehaald.

De reis is goed gegaan. We hadden bij het tweede en derde vliegtuig vertraging, maar aangezien de wachttijd ertussen zeer ruim was kregen wij daar geen problemen mee. Eenmaal in het vliegtuig mochten de ‘vliegkadootjes en brieven’ uitgepakt en gelezen worden. We waren natuurlijk errug nieuwsgierig! Tijdens het wachten op Nairobi waren we er helemaal doorheen, wat een nacht. Maar dan toch uiteindelijk mochten we het laatste vliegtuig in.

Jurjen en Tineke stonden in El Doret om ons te verwelkomen en brachten ons in een jeep van de kerk naar het conferentiecentrum. Wat een wegen, wat een drukte en wat een gevaarlijke rijstijl hier. De aarzeling ‘had ik toch mijn internationaal rijbewijs moeten aanvragen?’ verdween als sneeuw voor de zon, hier wíl je niet eens rijden!

Het conferentiecentrum is ontzettend mooi. We hebben beiden een kamer met een bed, wastafel, tafel, wc en warme douche. Een warme douche, een warme douche!!! Dat is trouwens dan ook echt alles… Geen spijker in de muur, geen schilderijtje, niets. Alleen maar die meubelstukken. Uiteraard hebben we dat even aangepast met vele spulletjes van thuis om ons plekje ook echt ons plekje te maken. Naast onze kamers is een nis waarin een oude kraktafel staat,ach, prima tafel om een gasstelletje op werkhoogte te zetten. We hebben een automatisch afzuigkap, het raam ernaast zit geen glas in. Daarbij hebben een heus privebalkon. We hebben gevraagd om een tafel en stoelen, die ook kwamen en daar nuttigen wij ons ontbijt, lunch en diner.

Slapen is geweldig hier, onder een muskietennet. De tropenregen die met bakken uit de hemel valt, klettert op het dak en gutst met grote hoeveelheden weer van dat dak af wat resulteert in veel gespletter en een heus watervalgeluid. Het werkt slaapverwekkend en overstemt enigszins het gezoem van de muskieten die bloeddorstig buiten onze netten zwermen.

Wat zijn de mensen hier geweldig! We hebben eindelijk kennisgemaakt met de beroemde mama Maggie. Een verschrikkelijk lieve vrouw van 34, lekker stevig, werkend in de keuken en de receptie. Gisteren zijn we met haar naar de markt geweest. Echt leuk! Ze weet alles te vinden, ook hebben we mooie Keniaanse sieraden gekocht. Een ketting voor 1 euro en oorbellen voor 50 cent.

De mango’s hebben haartjes, de zwarte nachtvlinders hebben een doorsnee van 12 cm en dode muskieten zijn gesplet aan de muur geplakt. Wie weet hoe lang die daar al zitten, we hebben daarom Mr.Muscle gekocht, de naam alleen al wekte vertrouwen dat Mr. Muscle onze muskieten van de muur zou afwassen.

Gisteren zijn er trouwens nieuwe sloten op onze deur gezet. Weliswaar een beetje scheef, maar ze zitten! Het duurde ongeveer 3 uur per slot, de bewaker er met zijn neus bovenop want hij vertrouwde t zaakje niet, maar na 6 uur was het dan toch gedaan. Philipp, de trouwe nachtbewaker, houdt onze deuren(ja, van de mzungu’s!) extra in het oog zodat wij lekker kunnen slapen. Gewapend met pijl en boog en een dikke houten knuppel houdt hij het slaapgedeelte van de compound streng beveiligd.

In Kenia zitten betekent ook niet verzekerd zijn van internet en stroom. Zo valt onze computer bijna uit omdat de batterij op is, en dan opeens floept daar de stroom weer aan. Gelukkig, we kunnen weer. Ach, en als het niet zo is, gaan we maar naar de stad.. Dan kopen we bij mama Nanzi fruit op de markt. Neem geen fototoestel of filmcamera mee, want de handjes van straatkinderen zijn zeer subtiel. Gisteren hebben we bij mama Nanzi een grote hoop bonen, een ananas, 20 rode uien (hij stopte niet met pakken, ‘enough, enough’), courgettes, avocado’s, harige mango’s (voor Elzbeth), bloemkolen, knoflook, passievruchten en nog wat andere dingen gekocht. Met afrekenen was het 4 euro, mama Maggie schrok zich het apezuur, wij vroegen ons af hoe ze het voor die prijs kon leveren. We legden haar uit dat het in Nederland wel 25 euro had kunnen zijn. Dat begreep ze niet. Dat zou ze nooit doen, zei ze ;).

Vanmorgen hebben we wentelteefjes gebakken, in een pan van 50 cent. Duidelijk geen Tefal-pan met anti-aanbaklaag. Aangezien de pan zelf van zeer lichtgewicht is gemaakt en de steel duidelijk in gewicht overheerst is het belangrijk tegenover de steel een contragewicht te plaatsen.

Ons verhaal gaat door en door en door, maar laten we nog wat verrassingen bewaren voor de volgende blog;). Even zakelijk: volgende week maandag beginnen we met Community Health-projecten. Verandering in het programma, zoals we al konden verwachten in Afrika. We gaan nu maandag naar een kindertehuis voor straatkinderen, erg goed opgezet, beheerd door een Nederlander. We zijn benieuwd. Dinsdag gaan we naar een tehuis voor straatkinderen in de sloppenwijken Langas. Deze zijn achter het conferentiecentrum. De leden van de band Everpraise die afgelopen augustus in Nederland waren, komen uit deze sloppenwijken Langas.

We zullen jullie dan weer meer kunnen vertellen.

Liefs Elzbeth en Lisette

* donderdag de 21ste denken we de hele dag aan Nederland, Party party
** om jullie jaloers te maken: we worden lekker bruin...